Η ανίκανη γενιά των σαραντάρηδων

Διάβασα ένα κείμενο του Gatoulea
Πόσο αληθινό, πόσο δίκαιο !!!!
Είμαι απόλυτα σύμφωνος και ας ανήκω σε αυτή την γενιά.
Την γενιά του ρουσφετιού, του βολέματος. Μια χαμένη γενιά, η οποία όξυνε (διόγκωσε) τα προβλήματα που κληροδότησε η γενιά του Πολυτεχνείου.
Οι επισημάνσεις δικές μου :

Μερικές φορές θα ήθελα να ξυπνήσω και να μου πουν πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο…
Η να με χώσουν σε ένα κρυογονικό θάλαμο μαζί με τον Walt Disney και να βρεθώ 20 με 30 χρόνια αργότερα.
Όμως, βαθειά μες την ψυχή μου, μία μεταφυσική επιθυμία έχω…
Να μπορούσε να βρεθεί ένα όπλο που να εξαφάνιζε από προσώπου γης και από την παγκόσμια ανθρώπινη μνήμη, τους σημερινούς σαραντοπενηντάρηδες. Ένα όπλο που να εξαΰλωνε όσους γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’60 και να δημιουργούσε ένα τεράστιο, αλλά τόσο χρήσιμο γενεαλογικό κενό.
Αυτή η γενιά είναι η πιο άχρηστη και ατάλαντη απ’ όσες έχουν εμφανιστεί εδώ και 100-τόσα χρόνια.
Όλες οι προηγούμενες είχαν τις δικές τους «προτάσεις» και ελπίδες.
Στα ’20 είχαμε τη Ρώσικη και τις άλλες ευρωπαϊκές επαναστάσεις.
Στα ’30 είχαμε την Ισπανία, την Κίνα, τη Γαλλία.
Στα ’40 είχαμε την Ελλάδα και τα κινήματα μετά τον πόλεμο.
Στα ’60 είχαμε το Μάη.. στη Γαλλία, στην Πράγα.
Στα τέλη του ’70 είχαμε τη Νικαράγουα, την Πολωνία της Αλληλεγγύης, την Ιρανική επανάσταση.
Ακόμα και η «ησυχία» του ’50 (με εξαίρεση την Ουγγαρία), είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Η ανθρωπότητα ξαναχτίζεται πάνω στις στάχτες του πολέμου και το μέλλον φαντάζει καλύτερο.
…Και ξαφνικά έρχονται τα τεμπέλικα, παχουλά κοράκια να μασουλήσουνε τα «έτοιμα».
Δεν έχουν μάθει ούτε να χτίζουν, ούτε να κυνηγούν. Θαυμαστές του Τομ Κρουζ και του Μάικλ Νταγκλας.. Όλα νομίζουν πως είναι ένα εξυπνατζίδικο παιχνίδι… Κάτι σαν Risky Business…
Δεν έχτισαν ούτε επιχειρήσεις, αλλά ούτε σωματεία. Μόνο με έναν εγωιστικό κωλοπαιδαρισμό νομίζουν πως τα πάντα φτιάχτηκαν «για πάρτη τους»…. “easy money”, που λένε.
Ειδικά στην Ελλάδα ζήλεψαν αφάνταστα τη γενιά του Πολυτεχνείου. Όχι για τους αγώνες τους, αλλά για τη «ρεαλιστική προσαρμογή τους» . Για τη γενιά που πήγε σχολείο στη μεταπολίτευση, ο Πάγκαλος συμβολίζει τον Παρισινό Μάη, ο Σημίτης τις βόμβες και την αντίσταση στη Χούντα και η Δαμανάκη την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ζήλεψε το ξεπούλημα των ιδανικών και δοκίμασε την απόλυτη ιστορική Ύβρη. Προσπάθησε να ξεπουληθεί πριν ακόμα δημιουργήσει ένα κόκκο χρήσιμο προς πώληση. Μετά τους κατεστραμμένους νεόπτωχους γιάπηδες των ’90ies, όμως, για άλλη μια φορά, θα διαπιστώσει και με απόλυτα επώδυνο τρόπο πως «έφτασε δεύτερη».
Η γενιά του Πολυτεχνείου αφού ξεπούλησε και τα ασημικά του μαγαζιού, τρέχει σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μπας και προλάβει τα τελευταία κουκούτσια.

Ο σημερινός σαραντοπενηντάρης, όμως, έχει μείνει εγκλωβισμένος στις φαντασιακές του αυταπάτες. Πολύ νέος για «να την κάνει», αλλά και πολύ γέρος για να μάθει να αγωνίζεται.

Παρακολουθώ με θλίψη παιδιάστικες αντιδράσεις από «ώριμους» μπούληδες. ΟΚ… Μπορεί να είμαι σκληρός με τους χαρακτηρισμούς μου, αλλά τους δίνω πολλά ελαφρυντικά. Έτσι έμαθαν να δουλεύουν. Τα πάντα τα έκαναν με την κρατική προστασία. «Η τέχνη του επιχειρείν» ήταν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, οι χαριστικές συμβάσεις με το δημόσιο και οι αθρόες υπερτιμολογήσεις με το ανάλογο «λαδάκι» του αρμόδιου.
Αλλά και ο συνδικαλισμός κάτι αντίστοιχο ήταν. Ο σημερινός «σαραντακαικάτι» το μόνο που ξέρει είναι τον προστατευόμενο και «τσάμπα-μάγκα» του συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ. Προεδρείο αναλάμβανε αυτός που «ξέρει» να ελιγχθεί στους υπουργικούς διαδρόμους, που «ξέρει» να μιλήσει στους «κατάλληλους» . Είναι δυνατόν τώρα στα «γεράματα» να μάθει νέα κόλπα;
Και η αριστερά του, αντίστοιχη ήταν… Ούτε «ανατρεπτική», αλλά ούτε και μεταρρυθμιστική. Μια συνεχόμενη μπαλαφάρα… Άπειρες αερολογίες, θεωρητικά σχήματα και φτηνό κοπιάρισμα της τέχνης του πολιτικάντη.
Ποτέ δεν κάθισε στα σοβαρά να παράξει ένα σχέδιο ανατροπής, να δοκιμάσει τρόπους και σχήματα ΕΝΑΝΤΙΑ στο κράτος και τα όργανα του. Αλλά ούτε και δοκίμασε νέους «ρεφορμιστικούς» δρόμους.
Ακόμα και οι αριστεροί δήμοι σαν τη Νίκαια και το Ρέντη μετά από 30 τόσα χρόνια «αριστερής» διακυβέρνησης, δεν έχουν να προτείνουν ούτε ένα θεσμό, ούτε μία πειραματική δράση που να τους διαφοροποιεί από αντίστοιχους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όλα στα όρια του ΠΑΣΟΚικού ρεαλισμού.
Είναι τυχαίο, άραγε, που στα 2010 αναζητεί τους δικούς του «Παπανδρέου» και «Καραμανλή»; Είτε κατασκευάζει “fake” ηγέτες, σαν τον Τσίπρα και τον Κικίλια ή αναμοχλεύει από τον πάτο του βαρελιού τα απομεινάρια των προηγούμενων, σαν τον Αλαβάνο και το Δημαρά. Της πλάκας γενιά… της πλάκας ηγεσία…
Έτσι, βρίσκεται μόνιμα σε κατάθλιψη… Ανάμεσα σε μια ενοχική αίσθηση ανικανότητας και σε ένα σκυλάδικο, ανικανοποίητο «τα θέλω όλα, τώρα» ήθελε να ζήσει σαν τις κοσμοπολίτικες σελίδες του Κωστοπουλικού ΚΛΙΚ και ΝΙΤΡΟ και γι’ αυτό δεν θα έχει το αξιοπρεπές τέλος της γενιάς του Βέγγου.
Θα ψηφήσει με ένα πολυκαιρισμένο ιμιτασιόν κουστούμι, φεσωμένη στις κάρτες και στα δάνεια.

Αλλά το χειρότερο είναι πως θα ψοφήσει ο καθένας μόνος του… και χωρίς να ξέρει και το γιατί.

Τα ιδρυματικά, χαζοχαρούμενα «Φιλαράκια» του ’90, έχουν μεταμορφωθεί σε «Desperate Housewives» των 2000. Ποτέ η «Μόνικα» δεν κατάλαβε πως έγινε «Μπρι».
Μόνο μπουρλότο, λοιπόν… Στα πρόσωπα αλλά και στα μυαλά μας.. μπας και η λήθη φέρει μια άλλη μέρα.