Να είσαι Αγανακτισμένος στην Ελλάδα είναι εύκολο

Προσωπικά είμαι υπέρμαχος κάθε συλλογικής, ανένταχτης, ανεξάρτητης και ανιδιοτελούς προσπάθειας.
Ελπίζω πάντα στην γέννηση νέων συλλογικοτήτων που θα μας καταστήσουν έστω και λίγο καλύτερους.

Είναι όμως εξίσου χρήσιμο να ακούμε και να κατανοούμε άλλες διαφορετικές σκέψεις. Η σύνθεση απόψεων και σκέψεων είναι μια πρακτική ανύπαρκτη στην νεοελληνική πραγματικότητα και ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες οπισθοδρομικότητας.

Διάβασα λοιπόν το παρακάτω κείμενο στο getΒourdeloback.com και σας το παραθέτω :

Να είσαι Αγανακτισμένος στην Ελλάδα είναι εύκολο.
Να είσαι συν-Αγανακτισμένος όμως, όχι...

Επειδή αν είναι να κατεβώ στη πλατεία Συντάγματος μόνο και μόνο για να βρεθώ συν-Αγανακτισμένος με τον κάθε υπάλληλο Δ.Ε.Κ.Ο. που αγανακτεί επειδή του κόβουν τα αδικαιολόγητα επιδόματά του ή τον κάθε επαγγελματία κλειστού κλάδου που αγανακτεί επειδή αίρεται ο παρασιτικός για την υπόλοιπη κοινωνία προστατευτισμός που απολάμβανε επί σειρά ετών, τότε σόρυ μάγκες, αλλά προτιμώ να μείνω Αγανακτισμένος μόνος μου. Στο σπίτι μου.

Όταν ξεκινάς να συμμετάσχεις σε ένα κίνημα, σχεδόν πάντα ελπίζεις ότι το κίνημα αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά σημαντικό, ανατρεπτικό, και πάνω από όλα ευεργετικό για τον τόπο, την κοινωνία στην οποία ζεις, τη ζωή σου την ίδια. Ένα μέρος σου ελπίζει ότι θα έρθει μία μέρα που θα κοιτάς πίσω στο χρόνο και θα μπορείς να λες με περηφάνια «ναι, ήμουν κι εγώ εκεί...».
Οφείλεις όμως να μένεις σε επαφή και με το ενδεχόμενο το ελπιδοφόρο αυτό όραμα το οποίο έχεις εσύ για το κίνημα, να εξελιχθεί σε μία εφιαλτική πραγματικότητα, στην οικοδόμηση της οποίας μόνο υπερήφανος δε θα είσαι που αποτέλεσες μέρος.

Το θέμα είναι βλέπεις, το προς τα που θα καταλήξει τελικά να πάει αυτό το κίνημα. Και πολύ απλά, ένα γενικό «αγανακτισμένος» ως συνδετικός αρμός μεταξύ των συμμετεχόντων, δεν παρέχει αρκετές εγγυήσεις για το ότι θα πάει προς μία κατεύθυνση η οποία πραγματικά θα σε εκφράζει.
Το ίδιο ισχύει και για την χρήση εννοιών τόσο γενικών όπως είναι η «Κοινωνική Δικαιοσύνη», η «Δημοκρατία», η «Ελευθερία» κτλ., οι οποίες προκρίνονται ως σημαίες αυτής της κίνησης, όπως και της αντίστοιχης Ισπανικής η οποία έδωσε την αρχική ιδέα. Ακόμα περισσότερο ισχύει αυτό στη χώρα μας, όπου οι προαναφερθείσες, βαριές λέξεις έχουν συστηματικά διαστρεβλωθεί, ώστε να καταλήγουν τελικά να αντιπροσωπεύουν στη συνείδησή μας αξίες ξένες ή ακόμα και αντίθετες προς την αρχική τους εννοιολογική φόρτιση.

Όλα τα παραπάνω με 2 λόγια ;
Δε μπορώ να είμαι σε καμία περίπτωση σίγουρος ότι όταν εγώ ζητάω «περισσότερη Δημοκρατία» ή «Ελευθερία», ζητάω το ίδιο πράγμα το οποίο ζητάει και ο διπλανός μου, συνέλληνας και (φυσικά) συν-Αγανακτισμένος πολίτης.

Και αυτό είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος... Ένα άλλο μέρος του προβλήματος είναι ότι κινήματα τα οποία δεν έχουν εξ’ αρχής συγκεκριμένα και σαφώς ορισμένα αιτήματα, γίνονται πολύ εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης επίδοξων βοναπαρτίσκων.
Αν, με άλλα λόγια, αυτό το κίνημα αποκτήσει μία σοβαρή μαζικότητα και κρατήσει σε διάρκεια, αύριο-μεθαύριο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βγουν 4-5 επίδοξοι λαοπλάνοι να προσπαθήσουν να τραφούν από τις σάρκες του, να κάνουν αναφορές σε αυτό σε κάθε ομιλία τους, να προσπαθούν να αναδειχθούν αυτοί ως γνήσιοι (και μοναδικοί) εκφραστές της ίδιας ακριβώς λαϊκής οργής που το γέννησε, έθρεψε και καθιέρωσε. Ακόμα και αν αυτό είχε ξεκινήσει καθ’ όλα αγνό σε επίπεδο προθέσεων.

Αν θες να κάνεις σοβαρή δουλειά ως κίνημα, δεν βάζεις μπροστά γενικές ιδέες τύπου peace – love – unity, δεν αντιγράφεις για μανιφέστο σου τραγουδάκια του Lennon.
Γράφεις σε ένα χαρτί 3-4 συγκεκριμένα, ξεκάθαρα αιτήματα (π.χ. θέσπιση ενιαίου φορολογικού συντελεστή στο 15%, έξοδος από την Ευροζώνη, τζάμπα μπουρδέλα ή ό,τι θες τέλοσπάντων ...), και αγωνίζεσαι για αυτά και μέχρι θανάτου άμα γουστάρεις.

Και μη ξεχνιόμαστε, ξεκαθαρίζεις ότι αν και όταν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου, πας σπίτι σου.
Δεν αφήνεις κανέναν μαλάκα να ιδιοποιηθεί τον αγώνα σου και να τον παρουσιάζει ότι δήθεν συνεχίζεται όπως και για όσο τον βολεύει αυτόν...

Δε θα πω ότι είναι λάθος να πας στις συγκεντρώσεις, δε θα ισχυριστώ ότι δεν έχεις λόγους να είσαι αγανακτισμένος.

Ένα πράγμα θα πω:

Την υπογραφή σου και τη ψ@%ή σου πρέπει να προσέχεις που τα βάζεις...
Το ίδιο και την αγανάκτησή σου.