Γράφει O KAIROS
Η επίσκεψη της κ Μέρκελ στην Ελλάδα ήγειρε πολλά ερωτήματα, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απαντήθηκαν από τους πολιτικούς και τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες σχολιαστές του τόπου:
Γιατί ήρθε, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της επίσκεψης, ποια είναι τα μηνύματα και προς ποιους τα εξέπεμψε, τι εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός και ποια μηνύματα εξέπεμψε εκείνος και μια σειρά άλλων ανησυχιών που διακατέχουν τον μέσο Έλληνα.
Εκείνο το ερώτημα, που η απάντησή του έχει μείνει μετέωρη γιατί πονά ιδιαιτέρως, είναι αν η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και, αν παραμείνει, ποιο θα είναι το οικονομικό μέλλον των κατοίκων της.
Πολλοί περιμένουν αυτή την απάντηση από την κ Μέρκελ, από το οικονομικό ιερατείο του εξωτερικού και από οποιαδήποτε άλλη πηγή εκτός από τη μοναδική που μπορεί να τη δώσει: την Ελλάδα.
Το ευρώ είναι ένα κοινό νόμισμα ανόμοιων οικονομιών. Αυτή είναι η δυσλειτουργία του. Είναι, όμως μία ανταλλακτική αξία που απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη δομή κράτους και ιδιωτικής οικονομίας.
Οι Έλληνες αρέσκονται στην ιδέα να αποτιμάται η περιουσία τους και τα σπίτια τους σε ευρώ. Γιατί έτσι έχουν μεγαλύτερη αξία.
Αρέσκονται στην ιδέα να μη χρειάζονται διατυπώσεις και απαγορεύσεις στην εισαγωγή και εξαγωγή συναλλάγματος.
Όπως και στην ιδέα να μπορούν να καταναλώνουν χωρίς δασμούς και πρόσθετους φόρους το 80% των προϊόντων που αγοράζουν καθημερινά.
Ξέρουν ότι τους συμφέρει να προμηθεύονται καύσιμα σε ένα σκληρό νόμισμα, ενώ με ένα ασθενές δεν θα μπορούσαν σήμερα να ανταπεξέλθουν σε κανένα έξοδο.
Δεν ξέρουν ότι ακόμα και το χρέος της χώρας, εκείνο που δεν αμφισβητείται και που είναι σε ευρώ και σε δολάριο ή λίρες θα κάνει την Ελλάδα τριτοκοσμική για δεκαετίες.
Θυμίζω εδώ, ότι μέχρι τη δεκαετία του 2000 τα ιδιόκτητα σπίτια ήταν πάρα πολύ λιγότερα, γιατί τα επιτόκια των δανείων ήταν απλησίαστα, τα αυτοκίνητα επίσης, όπως και όλα τα εισαγόμενα, τρόπος του λέγειν, αγαθά, καθώς επίσης και οι καταθέσεις του κάθε ενός.
Θα ρωτήσει κανείς: άσχημα περνάγαμε;
Αν ρωτήσει εμένα θα απαντήσω ότι περνούσαμε εξαιρετικά. Αλλά, πολύ φοβάμαι ότι εγώ ανήκω στις εξαιρέσεις και, επιπλέον, λέω την αλήθεια. Γιατί ο μέσος Έλληνας εύκολα θα απαντήσει ότι περνούσε εξαιρετικά, αλλά, πολύ φοβάμαι πάλι, ότι θα αποκρύψει πως δεν έχει καμιά διάθεση να ανταλλάξει το τώρα «στριμωγμένα» με το τότε «εξαιρετικά».
Γιαυτό άλλωστε και εξορκίζει την επιστροφή στη δραχμή, την οποία δεν θέλει ούτε να ξαναδεί στα μάτια του.
Το είδαμε και στις κάλπες.
Αυτά είναι οι αλήθειες, που συζητιόνται πίσω από τις πόρτες των σπιτιών και που δεν έχουν καμιά σχέση με τις αλήθειες που πουλάει ο καθένας μόλις βγει στο δρόμο, στη δουλειά, στα καφέ και στις παρέες.
Η χώρα έχει υπερπληθώρα επαναστατών, και 5.500.000 κατοίκους στην πρωτεύουσα, από τους οποίους είναι ζήτημα αν πήγαν 30.000-50.000 στη συγκέντρωση για τη Μέρκελ, και μάλιστα καθυστερημένοι, δεδομένου ότι η πλατεία Συντάγματος στις μία το μεσημέρι, πού ήταν το παλλαϊκό ραντεβού ήταν σχεδόν άδεια !
Εκεί ήμουν, μη μου πει κανείς καμιά ανακρίβεια.
Ενώ λοιπόν ο μέσος Έλληνας θέλει να έχει όλα τα οφέλη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού με κυρίαρχη ευθύνη της προηγούμενης, και καθώς φαίνεται και αυτής της κυβέρνησης, δεν θέλει επ' ουδενί να αποκτήσει και την κοινή ευρωπαϊκή νοοτροπία, που είναι προϋπόθεση για να έχει το νόμισμα.
Όπως έχω γράψει κατ επανάληψη η Ελλάδα πλήττεται κατ αρχήν από την εσωτερική της σαπίλα και δευτερευόντως από την εξωτερική επιβουλή, η οποία όντως υπάρχει από τα κοράκια των κεφαλαίων. Αλλά τα κοράκια πρέπει πρώτα να σε βρουν πτώμα.
Ένα ελάχιστο εξώφθαλμο καθημερινό παράδειγμα της εσωτερικής σαπίλας, με ρύθμιση της 4ης Οκτωβρίου (!) αποκαλύπτει ο συνάδερφος Βασίλης Γεώργας στο ρεπορτάζ του στο capital («Παίρνουν πίσω τις μειώσεις μισθών για τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών» "Παγώνουν" μειώσεις μισθών για υπαλλήλους τεσσάρων υπουργείων ) !
Μεσούσης της τρόικας και της δυσανεξίας του μεγαλύτερου κομματιού των εργαζομένων μία κάστα υπαλλήλων ετοιμάζεται να εξαιρεθεί από αυτά, τα οποία θα υποστούν οι υπόλοιποι συνάδερφοί τους και οι συνταξιούχοι, χάρη στις πλάτες του πολιτικού τους προϊστάμενου παντοδύναμου στο θέμα υπουργού, ο οποίος είναι και εκείνος που υποτίθεται ότι θα πατάξει την άρρωστη ρουσφετολογική νοοτροπία και θα γλιτώσει τους Έλληνες από την αδικία και τα δυσβάσταχτα κόστη του δημοσίου Πύθου των Δαναήδων!
Και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς στη (συγ)κυβέρνηση δεν έχει πει κουβέντα για την ανηθικότητα. Και κανείς δεν έχει στείλει στο σπίτι του τον εμπνευστή της ανατριχιαστικής αυτής νομοθετικής σύλληψης, όποιος κι αν είναι.
Τι παράδειγμα και τι μήνυμα δίνει στον λαό;
Και φυσικά, οι υπάλληλοι δέχονται με κρυφή ικανοποίηση και χωρίς καμία ντροπή την εξαίρεση την ώρα, που στον ιδιωτικό τομέα, σε επιχειρήσεις που κλείνουν ή είναι έτοιμες να κλείσουν, εργαζόμενοι ζουν τους συναδέρφους τους μοιραζόμενοι τους σφαγιασμένους μισθούς τους, χωρίς καν τη σιγουριά της μονιμότητας, και τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της επίσης ανασφαλούς Ελλάδας συμβάλλει στα συσσίτια πάνω από 1.500.000 ανέργων και φτωχών.
Εάν η Ελλάδα περιμένει να της πει η κάθε κ Μέρκελ αν θα μείνει στο ευρώ ή όχι καλύτερα είναι να φύγει από μόνη της. Θα έχει έτσι και την αξιοπρέπειά της.
Γιατί προτεραιότητα της χώρας δεν είναι η παραμονή στο ευρώ κι ας μην ξαφνιάζεται ο αναγνώστης.
Προτεραιότητα και ανάγκη είναι η δημιουργία εδώ μιας χώρας με νόμους και όχι με παρανόμους, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.
Η χώρα δεν μπορεί να μείνει ούτε στο ευρώ ούτε στο ουκρανικό ρούβλι αν δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία.Τα πράγματα είναι απλά και μετρημένα:
1. Το πολιτικό σύστημα πού επιζεί με τις πλάτες των πραιτοριανών διορισμένων υπαλλήλων, οι οποίοι το στηρίζουν και τους στηρίζει, και με τις πλάτες των οικονομικών παραγόντων, που ζουν με τις χαριστικές προμήθειες, τα αδιαφανή έργα, τους σκανδαλώδεις προστατευτικούς νόμους και τα ολιγοπώλια δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι.
Όσα έκανε τα έκανε με τα δανεικά των ξένων κεφαλαίων, φεσώνοντας όλους τους πολίτες, εκτός από εκείνους από τους οποίους σιτίζεται, και τη χώρα.
Τα λεφτά αυτά τέλειωσαν.
2. Αν δεν το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης, να το πω καθαρά:
Το πολιτικό σύστημα δεν πασχίζει να ξαναρχίσει η χρηματοδότηση της χώρας για να βγει ο λαός από τα δεινά. Πασχίζει να ξαναβρεί λεφτά για να διαιωνίσει τη διεφθαρμένη του επιβίωση και νοοτροπία.
Αυτό το αποδεικνύει περίτρανα κάθε μέρα ο μέχρις εσχάτων αγώνας κάθε πολιτευτή του συστήματος να κρατήσει αλώβητο το απολύτως διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο (εξαιρούνται οι λίγοι ευσυνείδητοι υπάλληλοι, που λοιδορούνται γιαυτό από τους συναδέρφους τους), το απολύτως υπερπροστατευμένο και αισχροκερδές κομμάτι των επαγγελματιών (εξαιρούνται όσοι πασχίζουν να τηρήσουν τη νομιμότητα) καθώς και το απολύτως διεφθαρμένο λόμπι των Ελλήνων επιχειρηματιών, που έχουν μάθει να θησαυρίζουν από τις υπερπροστατευτικές ρυθμίσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (εξαιρούνται όσοι παλεύουν τον άνισο αγώνα με τη διαπλοκή και οι οποίοι επίσης θεωρούνται κορόιδα από τους συναδέρφους τους).
Αυτό το ξέρει πολύ καλά πια κάθε Ευρωπαίος και μη, κυβερνητικός και οικονομικός παράγοντας, μετά από δυο χρόνων στενής επαφής και κοροϊδίας από τους μάστορες του είδους στην εξαπάτηση πολιτικούς μας.
3. Κανείς καθαρός ή τοκογλύφος κεφαλαιούχος ή οντότητα δεν πρόκειται να δώσει ούτε σεντς στη χώρα αν δεν διασφαλίσει πρώτα ότι θα πάρει τα λεφτά του χωρίς περιπέτειες. Και κανείς επιχειρηματίας δεν θα φέρει ούτε σεντς στη χώρα αν δεν εξασφαλίσει πρώτα, ότι δεν θα γίνει βορά στις ορέξεις της γραφειοκρατίας, που θέλει να διατηρεί άχρηστες θέσεις ρουσφετολογικής εργασίας, βορά στις ορέξεις του άπληστου τοπικού εφόρου, βορά στις ορέξεις του άπληστου τοπικού πολιτευτή, δήμαρχου, νομάρχη και βορά στις ορέξεις του ανταγωνιστή του, που θα λαδώνει όλους τους υπόλοιπους.
Οι ξένοι επιχειρηματίες δεν είναι άγιοι. Αλλά έξω από εδώ λειτουργεί ένα μίνιμουμ κανόνων. Που διασφαλίζουν την επιβίωση μιας επιχειρηματικότητας. Εδώ δεν λειτουργεί αυτό ούτε για την προστασία των ίδιων των Ελλήνων, που θα ήθελαν να ασκήσουν επιχειρηματικότητα χωρίς να πέσουν στα νύχια των κυκλωμάτων που προανέφερα, και άλλων συναφών.
Τη διαπλοκή πολιτικών και κεφαλαίου την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο με τη γελοιότητα, με την οποία χειρίστηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις τη λίστα Λαγκάρντ. Ξεδιάντροπα και με περισσό θράσος.
Η Ελλάδα, λοιπόν δεν πρόκειται να πάρει ούτε σεντς από τα ξένα κεφάλαια αν δεν γίνει χώρα με κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται. Μέχρι στιγμής είναι χώρα, στην οποία κυριαρχεί μια ιδιότυπη ντόπια μαφία. Αυτή που πιο πάνω περιέγραψα.
4. Οι λεονταρισμοί ότι θα ζήσουμε μόνοι μας στερούνται κάθε σοβαρότητας. Κανείς δεν ζει μόνος του σε ένα απολύτως διεθνοποιημένο περιβάλλον. Η χώρα είναι ενταγμένη σε έναν μεγάλο συνασπισμό κρατών. Η πιο συμφέρουσα οδός είναι να παλέψει μέσα από αυτό τον συνασπισμό, με άλλες ομονοούσες δυνάμεις, για να κάνει τα πράγματα πιο συμφέροντα για τους πολίτες της.
Τόσο απλά.
Όταν η κ Μέρκελ δηλώνει ότι εύχεται και ελπίζει η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ δεν χαριτολογεί. Εννοεί ανοιχτά, ότι είναι στο χέρι της Ελλάδας να το κάνει αυτό. Δεν απειλεί. Το εννοεί. Λέει ανοιχτά, ότι για να αντέξει η χώρα να μείνει στο ευρώ πρέπει από επαρχιακό κλεφτοκοτάδικο να γίνει Χώρα.
5. Όπως έχω γράψει επανειλημμένα, η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει εκ βάθρων όχι για τη Μέρκελ, το ΔΝΤ και οποιονδήποτε άλλον. Δεν τη συμφέρει την ίδια να μη λειτουργεί έτσι όπως δεν λειτουργεί.
Την ίδια συμφέρει να έχει μια δημόσια διοίκηση που να λειτουργεί υπέρ του πολίτη πρώτα και όχι υπέρ των υπαλλήλων της πρώτα.
Την ίδια συμφέρει να έχει μια επιχειρηματικότητα, που να λειτουργεί υπέρ της αγοράς των πολιτών πρώτα, ώστε να σιτίζει περισσότερους υπάλληλους και επιχειρηματίες.
Την ίδια συμφέρει να έχει τέτοιους φορολογικούς κανόνες, που να συμμετέχουν όλοι στα βάρη, που είναι και ο μοναδικός τρόπος για να συμμετέχουν όλοι από λιγότερο, να υπάρχει ρευστό για υγεία, παιδεία, έργα, ασφάλιση και εθνική ανεξαρτησία.
Κανείς, που είναι οικονομικά υποχείριο δεν διαφεντεύει τη χώρα του. Σε κανέναν τομέα.
Είτε ήρθε, λοιπόν η κ Μέρκελ είτε κατέβει ο θεός ο ίδιος, τίποτε δεν μπορεί να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ ή μακρυά από την υποανάπτυξη αν η ίδια η Ελλάδα δεν αποφασίσει να αλλάξει.
Κι αυτή την ευθύνη την έχουν τα μέλη της κυβέρνησης και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Οι οποίοι θα βουλιάξουν μαζί με τον λαό αν συνεχίσουν την ίδια διεφθαρμένη νοοτροπία, που επιδεικνύουν κάθε μέρα αμετανόητοι στην άσκηση της εξουσίας.
Η επίσκεψη της κ Μέρκελ στην Ελλάδα ήγειρε πολλά ερωτήματα, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απαντήθηκαν από τους πολιτικούς και τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες σχολιαστές του τόπου:
Γιατί ήρθε, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της επίσκεψης, ποια είναι τα μηνύματα και προς ποιους τα εξέπεμψε, τι εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός και ποια μηνύματα εξέπεμψε εκείνος και μια σειρά άλλων ανησυχιών που διακατέχουν τον μέσο Έλληνα.
Εκείνο το ερώτημα, που η απάντησή του έχει μείνει μετέωρη γιατί πονά ιδιαιτέρως, είναι αν η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και, αν παραμείνει, ποιο θα είναι το οικονομικό μέλλον των κατοίκων της.
Πολλοί περιμένουν αυτή την απάντηση από την κ Μέρκελ, από το οικονομικό ιερατείο του εξωτερικού και από οποιαδήποτε άλλη πηγή εκτός από τη μοναδική που μπορεί να τη δώσει: την Ελλάδα.
Το ευρώ είναι ένα κοινό νόμισμα ανόμοιων οικονομιών. Αυτή είναι η δυσλειτουργία του. Είναι, όμως μία ανταλλακτική αξία που απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη δομή κράτους και ιδιωτικής οικονομίας.
Οι Έλληνες αρέσκονται στην ιδέα να αποτιμάται η περιουσία τους και τα σπίτια τους σε ευρώ. Γιατί έτσι έχουν μεγαλύτερη αξία.
Αρέσκονται στην ιδέα να μη χρειάζονται διατυπώσεις και απαγορεύσεις στην εισαγωγή και εξαγωγή συναλλάγματος.
Όπως και στην ιδέα να μπορούν να καταναλώνουν χωρίς δασμούς και πρόσθετους φόρους το 80% των προϊόντων που αγοράζουν καθημερινά.
Ξέρουν ότι τους συμφέρει να προμηθεύονται καύσιμα σε ένα σκληρό νόμισμα, ενώ με ένα ασθενές δεν θα μπορούσαν σήμερα να ανταπεξέλθουν σε κανένα έξοδο.
Δεν ξέρουν ότι ακόμα και το χρέος της χώρας, εκείνο που δεν αμφισβητείται και που είναι σε ευρώ και σε δολάριο ή λίρες θα κάνει την Ελλάδα τριτοκοσμική για δεκαετίες.
Θυμίζω εδώ, ότι μέχρι τη δεκαετία του 2000 τα ιδιόκτητα σπίτια ήταν πάρα πολύ λιγότερα, γιατί τα επιτόκια των δανείων ήταν απλησίαστα, τα αυτοκίνητα επίσης, όπως και όλα τα εισαγόμενα, τρόπος του λέγειν, αγαθά, καθώς επίσης και οι καταθέσεις του κάθε ενός.
Θα ρωτήσει κανείς: άσχημα περνάγαμε;
Αν ρωτήσει εμένα θα απαντήσω ότι περνούσαμε εξαιρετικά. Αλλά, πολύ φοβάμαι ότι εγώ ανήκω στις εξαιρέσεις και, επιπλέον, λέω την αλήθεια. Γιατί ο μέσος Έλληνας εύκολα θα απαντήσει ότι περνούσε εξαιρετικά, αλλά, πολύ φοβάμαι πάλι, ότι θα αποκρύψει πως δεν έχει καμιά διάθεση να ανταλλάξει το τώρα «στριμωγμένα» με το τότε «εξαιρετικά».
Γιαυτό άλλωστε και εξορκίζει την επιστροφή στη δραχμή, την οποία δεν θέλει ούτε να ξαναδεί στα μάτια του.
Το είδαμε και στις κάλπες.
Αυτά είναι οι αλήθειες, που συζητιόνται πίσω από τις πόρτες των σπιτιών και που δεν έχουν καμιά σχέση με τις αλήθειες που πουλάει ο καθένας μόλις βγει στο δρόμο, στη δουλειά, στα καφέ και στις παρέες.
Η χώρα έχει υπερπληθώρα επαναστατών, και 5.500.000 κατοίκους στην πρωτεύουσα, από τους οποίους είναι ζήτημα αν πήγαν 30.000-50.000 στη συγκέντρωση για τη Μέρκελ, και μάλιστα καθυστερημένοι, δεδομένου ότι η πλατεία Συντάγματος στις μία το μεσημέρι, πού ήταν το παλλαϊκό ραντεβού ήταν σχεδόν άδεια !
Εκεί ήμουν, μη μου πει κανείς καμιά ανακρίβεια.
Ενώ λοιπόν ο μέσος Έλληνας θέλει να έχει όλα τα οφέλη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού με κυρίαρχη ευθύνη της προηγούμενης, και καθώς φαίνεται και αυτής της κυβέρνησης, δεν θέλει επ' ουδενί να αποκτήσει και την κοινή ευρωπαϊκή νοοτροπία, που είναι προϋπόθεση για να έχει το νόμισμα.
Όπως έχω γράψει κατ επανάληψη η Ελλάδα πλήττεται κατ αρχήν από την εσωτερική της σαπίλα και δευτερευόντως από την εξωτερική επιβουλή, η οποία όντως υπάρχει από τα κοράκια των κεφαλαίων. Αλλά τα κοράκια πρέπει πρώτα να σε βρουν πτώμα.
Ένα ελάχιστο εξώφθαλμο καθημερινό παράδειγμα της εσωτερικής σαπίλας, με ρύθμιση της 4ης Οκτωβρίου (!) αποκαλύπτει ο συνάδερφος Βασίλης Γεώργας στο ρεπορτάζ του στο capital («Παίρνουν πίσω τις μειώσεις μισθών για τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών» "Παγώνουν" μειώσεις μισθών για υπαλλήλους τεσσάρων υπουργείων ) !
Μεσούσης της τρόικας και της δυσανεξίας του μεγαλύτερου κομματιού των εργαζομένων μία κάστα υπαλλήλων ετοιμάζεται να εξαιρεθεί από αυτά, τα οποία θα υποστούν οι υπόλοιποι συνάδερφοί τους και οι συνταξιούχοι, χάρη στις πλάτες του πολιτικού τους προϊστάμενου παντοδύναμου στο θέμα υπουργού, ο οποίος είναι και εκείνος που υποτίθεται ότι θα πατάξει την άρρωστη ρουσφετολογική νοοτροπία και θα γλιτώσει τους Έλληνες από την αδικία και τα δυσβάσταχτα κόστη του δημοσίου Πύθου των Δαναήδων!
Και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς στη (συγ)κυβέρνηση δεν έχει πει κουβέντα για την ανηθικότητα. Και κανείς δεν έχει στείλει στο σπίτι του τον εμπνευστή της ανατριχιαστικής αυτής νομοθετικής σύλληψης, όποιος κι αν είναι.
Τι παράδειγμα και τι μήνυμα δίνει στον λαό;
Και φυσικά, οι υπάλληλοι δέχονται με κρυφή ικανοποίηση και χωρίς καμία ντροπή την εξαίρεση την ώρα, που στον ιδιωτικό τομέα, σε επιχειρήσεις που κλείνουν ή είναι έτοιμες να κλείσουν, εργαζόμενοι ζουν τους συναδέρφους τους μοιραζόμενοι τους σφαγιασμένους μισθούς τους, χωρίς καν τη σιγουριά της μονιμότητας, και τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της επίσης ανασφαλούς Ελλάδας συμβάλλει στα συσσίτια πάνω από 1.500.000 ανέργων και φτωχών.
Εάν η Ελλάδα περιμένει να της πει η κάθε κ Μέρκελ αν θα μείνει στο ευρώ ή όχι καλύτερα είναι να φύγει από μόνη της. Θα έχει έτσι και την αξιοπρέπειά της.
Γιατί προτεραιότητα της χώρας δεν είναι η παραμονή στο ευρώ κι ας μην ξαφνιάζεται ο αναγνώστης.
Προτεραιότητα και ανάγκη είναι η δημιουργία εδώ μιας χώρας με νόμους και όχι με παρανόμους, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.
Η χώρα δεν μπορεί να μείνει ούτε στο ευρώ ούτε στο ουκρανικό ρούβλι αν δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία.Τα πράγματα είναι απλά και μετρημένα:
1. Το πολιτικό σύστημα πού επιζεί με τις πλάτες των πραιτοριανών διορισμένων υπαλλήλων, οι οποίοι το στηρίζουν και τους στηρίζει, και με τις πλάτες των οικονομικών παραγόντων, που ζουν με τις χαριστικές προμήθειες, τα αδιαφανή έργα, τους σκανδαλώδεις προστατευτικούς νόμους και τα ολιγοπώλια δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι.
Όσα έκανε τα έκανε με τα δανεικά των ξένων κεφαλαίων, φεσώνοντας όλους τους πολίτες, εκτός από εκείνους από τους οποίους σιτίζεται, και τη χώρα.
Τα λεφτά αυτά τέλειωσαν.
2. Αν δεν το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης, να το πω καθαρά:
Το πολιτικό σύστημα δεν πασχίζει να ξαναρχίσει η χρηματοδότηση της χώρας για να βγει ο λαός από τα δεινά. Πασχίζει να ξαναβρεί λεφτά για να διαιωνίσει τη διεφθαρμένη του επιβίωση και νοοτροπία.
Αυτό το αποδεικνύει περίτρανα κάθε μέρα ο μέχρις εσχάτων αγώνας κάθε πολιτευτή του συστήματος να κρατήσει αλώβητο το απολύτως διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο (εξαιρούνται οι λίγοι ευσυνείδητοι υπάλληλοι, που λοιδορούνται γιαυτό από τους συναδέρφους τους), το απολύτως υπερπροστατευμένο και αισχροκερδές κομμάτι των επαγγελματιών (εξαιρούνται όσοι πασχίζουν να τηρήσουν τη νομιμότητα) καθώς και το απολύτως διεφθαρμένο λόμπι των Ελλήνων επιχειρηματιών, που έχουν μάθει να θησαυρίζουν από τις υπερπροστατευτικές ρυθμίσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (εξαιρούνται όσοι παλεύουν τον άνισο αγώνα με τη διαπλοκή και οι οποίοι επίσης θεωρούνται κορόιδα από τους συναδέρφους τους).
Αυτό το ξέρει πολύ καλά πια κάθε Ευρωπαίος και μη, κυβερνητικός και οικονομικός παράγοντας, μετά από δυο χρόνων στενής επαφής και κοροϊδίας από τους μάστορες του είδους στην εξαπάτηση πολιτικούς μας.
3. Κανείς καθαρός ή τοκογλύφος κεφαλαιούχος ή οντότητα δεν πρόκειται να δώσει ούτε σεντς στη χώρα αν δεν διασφαλίσει πρώτα ότι θα πάρει τα λεφτά του χωρίς περιπέτειες. Και κανείς επιχειρηματίας δεν θα φέρει ούτε σεντς στη χώρα αν δεν εξασφαλίσει πρώτα, ότι δεν θα γίνει βορά στις ορέξεις της γραφειοκρατίας, που θέλει να διατηρεί άχρηστες θέσεις ρουσφετολογικής εργασίας, βορά στις ορέξεις του άπληστου τοπικού εφόρου, βορά στις ορέξεις του άπληστου τοπικού πολιτευτή, δήμαρχου, νομάρχη και βορά στις ορέξεις του ανταγωνιστή του, που θα λαδώνει όλους τους υπόλοιπους.
Οι ξένοι επιχειρηματίες δεν είναι άγιοι. Αλλά έξω από εδώ λειτουργεί ένα μίνιμουμ κανόνων. Που διασφαλίζουν την επιβίωση μιας επιχειρηματικότητας. Εδώ δεν λειτουργεί αυτό ούτε για την προστασία των ίδιων των Ελλήνων, που θα ήθελαν να ασκήσουν επιχειρηματικότητα χωρίς να πέσουν στα νύχια των κυκλωμάτων που προανέφερα, και άλλων συναφών.
Τη διαπλοκή πολιτικών και κεφαλαίου την είδαμε σε όλο της το μεγαλείο με τη γελοιότητα, με την οποία χειρίστηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις τη λίστα Λαγκάρντ. Ξεδιάντροπα και με περισσό θράσος.
Η Ελλάδα, λοιπόν δεν πρόκειται να πάρει ούτε σεντς από τα ξένα κεφάλαια αν δεν γίνει χώρα με κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται. Μέχρι στιγμής είναι χώρα, στην οποία κυριαρχεί μια ιδιότυπη ντόπια μαφία. Αυτή που πιο πάνω περιέγραψα.
4. Οι λεονταρισμοί ότι θα ζήσουμε μόνοι μας στερούνται κάθε σοβαρότητας. Κανείς δεν ζει μόνος του σε ένα απολύτως διεθνοποιημένο περιβάλλον. Η χώρα είναι ενταγμένη σε έναν μεγάλο συνασπισμό κρατών. Η πιο συμφέρουσα οδός είναι να παλέψει μέσα από αυτό τον συνασπισμό, με άλλες ομονοούσες δυνάμεις, για να κάνει τα πράγματα πιο συμφέροντα για τους πολίτες της.
Τόσο απλά.
Όταν η κ Μέρκελ δηλώνει ότι εύχεται και ελπίζει η χώρα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ δεν χαριτολογεί. Εννοεί ανοιχτά, ότι είναι στο χέρι της Ελλάδας να το κάνει αυτό. Δεν απειλεί. Το εννοεί. Λέει ανοιχτά, ότι για να αντέξει η χώρα να μείνει στο ευρώ πρέπει από επαρχιακό κλεφτοκοτάδικο να γίνει Χώρα.
5. Όπως έχω γράψει επανειλημμένα, η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει εκ βάθρων όχι για τη Μέρκελ, το ΔΝΤ και οποιονδήποτε άλλον. Δεν τη συμφέρει την ίδια να μη λειτουργεί έτσι όπως δεν λειτουργεί.
Την ίδια συμφέρει να έχει μια δημόσια διοίκηση που να λειτουργεί υπέρ του πολίτη πρώτα και όχι υπέρ των υπαλλήλων της πρώτα.
Την ίδια συμφέρει να έχει μια επιχειρηματικότητα, που να λειτουργεί υπέρ της αγοράς των πολιτών πρώτα, ώστε να σιτίζει περισσότερους υπάλληλους και επιχειρηματίες.
Την ίδια συμφέρει να έχει τέτοιους φορολογικούς κανόνες, που να συμμετέχουν όλοι στα βάρη, που είναι και ο μοναδικός τρόπος για να συμμετέχουν όλοι από λιγότερο, να υπάρχει ρευστό για υγεία, παιδεία, έργα, ασφάλιση και εθνική ανεξαρτησία.
Κανείς, που είναι οικονομικά υποχείριο δεν διαφεντεύει τη χώρα του. Σε κανέναν τομέα.
Είτε ήρθε, λοιπόν η κ Μέρκελ είτε κατέβει ο θεός ο ίδιος, τίποτε δεν μπορεί να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ ή μακρυά από την υποανάπτυξη αν η ίδια η Ελλάδα δεν αποφασίσει να αλλάξει.
Κι αυτή την ευθύνη την έχουν τα μέλη της κυβέρνησης και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Οι οποίοι θα βουλιάξουν μαζί με τον λαό αν συνεχίσουν την ίδια διεφθαρμένη νοοτροπία, που επιδεικνύουν κάθε μέρα αμετανόητοι στην άσκηση της εξουσίας.
