Τα παρακάτω πολύ αληθινά είναι του @KyrAdam (Adam Giannikos)
Έχουμε και λέμε από τον Απρίλιο του '90, δηλαδή πριν από ακριβώς 23 χρόνια, διαδοχικά τους υπουργούς Παιδείας και το χρόνο θητείας τους:
1. Κοντογιαννόπουλος (9 μήνες),
2. Σουφλιάς (9 μήνες),
3. Δημήτριος Φατούρος (9 μήνες),
4. Γιωργάκης (2 χρόνια και 2 μήνες),
5. Γεράσιμος (3 χρόνια και 7 μήνες),
6. Πέτρος Ευθυμίου (αν έχετε τον Θεό σας 3 χρόνια και 11 μήνες),
7. Μαριέττα (δυόμισι χρόνια),
8. Ευρυπίδης Στυλιανίδης (ένας χρόνος και 4 μήνες),
9. Άρης Σπηλιωτόπουλος (εννιαμηνίτης),
10. Διαμαντοπούλου (δύο χρόνια και πέντε μήνες),
11. Μπαμπινιώτης (έσπασε όλα τα ρεκόρ με δύο μήνες),
12. Κιάου υπηρεσιακή, απορώ πώς έβαλαν οι κρατιστές τις εκλογές πάνω στις πανελλήνιες,
13. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος (δέκα μήνες και συνεχίζει).
Ανάμεσά τους διακρίνουμε μερικούς από τους πλέον αποτυχημένους, διαπλεκόμενους, αριβίστες, πολιτικάντηδες και κομματικούς επαγγελματίες των τελευταίων δεκαετιών.
Αν βάλουμε δε αναπληρωτές, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους, (τύπου Κούρκουλα, Τζαβάρα... το διανοείστε;), το πράγμα γίνεται πιο τραγικό.
Σε 23 χρόνια: 13 υπουργοί, χονδρικά κάθε ενάμισι χρόνο και μια νέα διοίκηση (για να εμπεδώνονται οι μεταρρυθμίσεις, καθώς όλοι πλην ελαχίστων ταύτισαν τη θητεία τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία).
Σε 23 χρόνια: 5 υπουργοί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, 6 υπουργοί κυβερνήσεων της ΝΔ, ο θεσμός Μπαμπινώτης και η υπηρεσιακή Κιάου.
Σύμφωνα με το βιογραφικό τους από το υπουργείο Παιδείας πέρασαν τρεις καθηγητές πανεπιστημίου, ένας global thinker, ένας δημοσιογράφος του ΔΟΛ, ένας οικονομολόγος, ένας πολιτικός μηχανικός, μία γιατρός, ένας επικοινωνιολόγος, μια Διαμαντοπούλου (Νομάρχης / Βουλευτής / Επίτροπος / Ακτιβίστρια) και τρεις δικηγόροι (ειλικρινά το βιογραφικό του Στυλιανίδη είναι εντυπωσιακό, έχει κάνει τόσα πολλά που δεν ξέρεις πώς να τον κατατάξεις).
Μερικά πρόχειρα συμπεράσματα απ΄τα παραπάνω:
-- Είναι σαφής η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
-- Είναι σαφείς οι ευθύνες των δασκάλων και των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης για την κατάσταση της Παιδείας.
-- Δεν είχαμε ούτε έναν Φινλανδό υπουργό Παιδείας.
Αλλά τουλάχιστον συνέβη ένα καλό:
-- Ο εθελοντισμός υπήρξε στιβαρός πυλώνας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς όλοι οι παραπάνω πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα, χωρίς ανιδιοτέλεια και προσωπικές στρατηγικές.
Ήταν η κοινωνία που δεν κατανόησε το μεγαλείο της δημόσιας παρουσίας τους. Είναι δε τέτοια η ανεπάρκεια του ελληνικού λαού που μερικούς όχι μόνο τους τιμώρησε άδικα αλλά τους απέβαλε από την πολιτική ζωή του τόπου δια βίου.
Τέτοιοι είμαστε.
Έχουμε και λέμε από τον Απρίλιο του '90, δηλαδή πριν από ακριβώς 23 χρόνια, διαδοχικά τους υπουργούς Παιδείας και το χρόνο θητείας τους:
1. Κοντογιαννόπουλος (9 μήνες),
2. Σουφλιάς (9 μήνες),
3. Δημήτριος Φατούρος (9 μήνες),
4. Γιωργάκης (2 χρόνια και 2 μήνες),
5. Γεράσιμος (3 χρόνια και 7 μήνες),
6. Πέτρος Ευθυμίου (αν έχετε τον Θεό σας 3 χρόνια και 11 μήνες),
7. Μαριέττα (δυόμισι χρόνια),
8. Ευρυπίδης Στυλιανίδης (ένας χρόνος και 4 μήνες),
9. Άρης Σπηλιωτόπουλος (εννιαμηνίτης),
10. Διαμαντοπούλου (δύο χρόνια και πέντε μήνες),
11. Μπαμπινιώτης (έσπασε όλα τα ρεκόρ με δύο μήνες),
12. Κιάου υπηρεσιακή, απορώ πώς έβαλαν οι κρατιστές τις εκλογές πάνω στις πανελλήνιες,
13. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος (δέκα μήνες και συνεχίζει).
Ανάμεσά τους διακρίνουμε μερικούς από τους πλέον αποτυχημένους, διαπλεκόμενους, αριβίστες, πολιτικάντηδες και κομματικούς επαγγελματίες των τελευταίων δεκαετιών.
Αν βάλουμε δε αναπληρωτές, υφυπουργούς και παρατρεχάμενους, (τύπου Κούρκουλα, Τζαβάρα... το διανοείστε;), το πράγμα γίνεται πιο τραγικό.
Σε 23 χρόνια: 13 υπουργοί, χονδρικά κάθε ενάμισι χρόνο και μια νέα διοίκηση (για να εμπεδώνονται οι μεταρρυθμίσεις, καθώς όλοι πλην ελαχίστων ταύτισαν τη θητεία τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία).
Σε 23 χρόνια: 5 υπουργοί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, 6 υπουργοί κυβερνήσεων της ΝΔ, ο θεσμός Μπαμπινώτης και η υπηρεσιακή Κιάου.
Σύμφωνα με το βιογραφικό τους από το υπουργείο Παιδείας πέρασαν τρεις καθηγητές πανεπιστημίου, ένας global thinker, ένας δημοσιογράφος του ΔΟΛ, ένας οικονομολόγος, ένας πολιτικός μηχανικός, μία γιατρός, ένας επικοινωνιολόγος, μια Διαμαντοπούλου (Νομάρχης / Βουλευτής / Επίτροπος / Ακτιβίστρια) και τρεις δικηγόροι (ειλικρινά το βιογραφικό του Στυλιανίδη είναι εντυπωσιακό, έχει κάνει τόσα πολλά που δεν ξέρεις πώς να τον κατατάξεις).
Μερικά πρόχειρα συμπεράσματα απ΄τα παραπάνω:
-- Είναι σαφής η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
-- Είναι σαφείς οι ευθύνες των δασκάλων και των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης για την κατάσταση της Παιδείας.
-- Δεν είχαμε ούτε έναν Φινλανδό υπουργό Παιδείας.
Αλλά τουλάχιστον συνέβη ένα καλό:
-- Ο εθελοντισμός υπήρξε στιβαρός πυλώνας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς όλοι οι παραπάνω πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα, χωρίς ανιδιοτέλεια και προσωπικές στρατηγικές.
Ήταν η κοινωνία που δεν κατανόησε το μεγαλείο της δημόσιας παρουσίας τους. Είναι δε τέτοια η ανεπάρκεια του ελληνικού λαού που μερικούς όχι μόνο τους τιμώρησε άδικα αλλά τους απέβαλε από την πολιτική ζωή του τόπου δια βίου.
Τέτοιοι είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου