Μαζοχισμός (μου) και blogs

Έχω την μαζοχιστική τάση να διαβάζω μια πλειάδα ηπειρωτικών ιστότοπων ασχέτως "χρωματισμού" γιατί μ' αρέσει ο τόπος μας και μ' αρέσουν όλες οι απόψεις - άσχετα βέβαια ποιες ενστερνίζομαι -.
Πολλές φορές, δεδομένης και της σημερινής κατάστασης με ενοχλούν αφάνταστα οι αγκυλώσεις.
Αγκυλώσεις που πολλοί τις εκφέρουν / υπηρετούν εκ του ασφαλούς, αλλά θα τις ακριβοπληρώσουν οι νέοι και τα παιδιά ετούτου του τόπου.
Ας φέρω σαν παράδειγμα ένα blog που το παρακολουθώ καθημερινά - μαζί με άλλα - μέσω του google reader. Γράφει λοιπόν ο κατά τ' άλλα συμπαθής αρθρογράφος :

Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα πολιτικού προσανατολισμού. Οι περισσότεροι που προσπαθούν ή λένε ότι θέλουν να επιλύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι υπό τις σημερινές συνθήκες, αυτό που ηττήθηκε και σήμερα καταρρέει, είναι ένα ιδιότυπο σύστημα ελληνικού “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Πρόκειται για το κεντρικά κατευθυνόμενο μοντέλο, μιας ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που έχει θεοποιήσει τον κρατισμό και τον κυβερνητισμό, και που απεδείχθη απολύτως αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.

Φυσικά και σε γενικές γραμμές συμφωνώ, ΑΛΛΑ η κρατικοδίαιτη οικονομία δεν εφαρμόστηκε μόνο από το ΠαΣοΚ, μα και από την πασίγνωστη Λαϊκή Δεξιά, της οποίας η καταγωγή είναι παλιά, από την ΕΡΕ και την ΝΔ, και οι δύό είναι παιδιά του μακαρίτη Καραμανλή και να μην ξεχνάμε πως εθνικοί εργολάβοι προϋπήρχαν του ΠαΣοΚ και Μπόμπολα (βλέπε ΝΔ και Αλαφούζος)

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, κάποιοι τον παρασύρουν σε λύσεις που τον μετατρέπουν σε “Γκορμπατσόφ της Ελλάδας”. Δηλαδή σε ηγέτη μιας χώρας που έχει αντιληφθεί και πεισθεί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, και που προσπαθεί να διασώσει μια “νησίδα πατερναλιστικού κρατισμού και κομματικοκεντρικής διακυβέρνησης”, μέσα σε μια οικογένεια ευρωπαϊκών κρατών, που έχουν προ πολλού ξεπεράσει ιδεολογικές αγκυλώσεις και κοινωνικοπολιτικά στερεότυπα, και προχωρούν μπροστά, ακολουθώντας μέτρα και πολιτικές που στηρίζονται στον πολιτικό ρεαλισμό και την οικονομική αποτελεσματικότητα.

Είναι ιδεολογικό τερτίπι η παραπάνω σκέψη, εκτός και αν επαγγέλλεσαι ένα Οργουελικό μόρφωμα όπου εκχωρείς τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επιχειρήσεις, και αυτό το μοντέλο έχει ΑΠΟΤΥΧΕΙ παγκοσμίως, γι' αυτό και Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία ΣΦΙΓΓΟΥΝ το ζωνάρι του λαού.


Σήμερα δικαιώνονται οι πολιτικές επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που “αγκυροβόλησε το πλοίο της Ελλάδας στην καρδιά του ευρωπαϊκού λιμανιού”.
Επί ελληνικού εδάφους σήμερα συγκρούονται δύο διαφορετικά πολιτικά οράματα, δύο διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, το πρώτο θέλει μια ισχυρή Ελλάδα, με αποτελεσματικούς θεσμούς, πολιτικές διαδικασίες και οικονομικές υποδομές, να πρωταγωνιστεί στα δρώμενα της δημοκρατικής ευρωπαϊκής και δυτικής οικογένειας, όπου επικρατεί η “φιλελεύθερη συναίνεση”.

Συγνώμη φίλτατε αρθρογράφε, αλλά ο Καραμανλής δήμευσε την περιουσία του Ανδρεάδη (Εμπορική Τράπεζα, ναυπηγεία, διυλιστήρια και άλλα), δεν τιμώρησε τους πρωταίτιους της χούντας και για ψηφοθηρικούς λόγους έδωσε κομματική στέγη σε νοσταλγούς της εκτροπής. Άρα μας έβαλε στην Ένωση κουτσούς και ανάπηρους, πολιτικά και οικονομικά. Εξ άλλου ο ίδιος είχε πει τα περί "πέσε και μάθε να κολυμπάς".


To δεύτερο πολιτικό όραμα μάλλον επιθυμεί την δημιουργία μιας Ελλάδας, όπου το αυταρχικό και κρατικοποιημένο, αφού έχει κατακτήσει την εξουσία, κόμμα, θα αποφασίζει, με “ιδεολογικά κριτήρια” τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται σε εθνικό, τοπικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδα. Εδώ τα πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά στερεότυπα κυριαρχούν. Ο πλούσιος και το κέρδος δαιμονοποιούνται, ο επιχειρηματίας στιγματίζεται κοινωνικά και πολιτικά ως “εκμεταλλευτής των εργαζομένων”, ενώ όποιος εργάζεται σκληρά και παραγωγικά, θεωρείται “κορόιδο”

Μα ρε φιλαράκι, αν δεν ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙΣ αυτό το άτιμο δεύτερο πολιτικό όραμα ακολούθησαν και τα δυο κόμματα εξουσίας, και η Καραμανλική ΝΔ και το ανδρεϊκό ΠαΣοΚ. Αυτό ακριβώς το όραμα μας έστειλε στα τάρταρα. Πάμε λοιπόν παρακάτω, γιατί αν θέλουμε να υπάρξει αύριο για τα παιδιά μας πρέπει να ξεκολλήσουμε.

Τούτη την ώρα η χώρα έχει φτάσει στο σημείο, όπου το ισχυρό θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλείται να “νουθετήσει” τα άτακτα παιδιά της νεαρής ελληνικής Δημοκρατίας, που εισήλθαν τόσο στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όσο και στην Ευρωζώνη, περισσότερο με πολιτικά και λιγότερο με οικονομικά κριτήρια.

Ναι είμαστε νεαρή Δημοκρατία, γιατί τα σταγονίδια της χούντας και οι φίλοι τους που βρήκαν στέγη στο αστικό κόμμα της ΝΔ φρόντισαν να διακόψουν για 7 χρόνια την Δημοκρατία και να την βάλουν στον γύψο. Επίσης τα πολιτικά κριτήρια είναι τα κυρίαρχα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (βλέπε είσοδο στη Ε.Ε των χωρών του πρώην "Ανατολικού μπλογκ", Πολωνία Τσεχία, αλλά και της Κύπρου που ήταν πάγιο Εθνικό αίτημα).

Οι Ευρωπαίοι οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου, της Χούντας αλλά και για πολιτισμικούς λόγους, θεώρησαν ότι η εύθραυστη ελληνική Δημοκρατία έπρεπε να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί πολιτικά και οικονομικά. Πακτωλός χρημάτων, με τη μορφή, στρατιωτικής βοήθειας, επιδοτήσεων και έκτακτων ενισχύσεων, εισέρευσε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Ουπς σόρρυ αλλά ........... αυτοί όλοι στήσαν τον εμφύλιο, τον παγκόσμιο πόλεμο και την χούντα, ΑΡΑ και λίγαν έχουν πληρώσει. Εκτός και αν οι ανθρώπινες ζωές, ο εξευτελισμός, και η άλωση μιας χώρας έχουν τιμή για σένα.

Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας, δίστασε, ένεκα του πολιτικού κόστους, να εκσυγχρονίσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Παρά τις υποσχέσεις περί “εκσυγχρονισμού”, “νέας διακυβέρνησης” και “καλυτέρων ημερών”, τόσο η κεντροαριστερά όσο και η κεντροδεξιά, δίστασαν να αγγίξουν τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος, που είναι το μεγάλο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο κράτος, που όχι μόνον δεν προωθεί την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και θεωρεί εχθρική πολιτικά την οποιαδήποτε επέκταση και παραγωγική διεύρυνση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας..

Εδώ γενικά δεν έχω ιδιαίτερες ενστάσεις, μόνο που όλα τα παραπάνω σε ακυρώνουν.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί όλος αυτός ο "διάλογος", θα σας απαντήσω λοιπόν, πως έχουν πέσει οι μάσκες, μας περιμένουν δύσκολα χρόνια και δεν γουστάρω πλέον κανένας να "πλαγιοκοπεί".
Δεν είναι πλέον η εποχή των καλών και κακών κομμάτων, είναι η εποχή της ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ.
Αυτό το "αγαπάς την ελλάδα, απόδειξη" να το κάνουν πράξη όλα τα κόμματα χωρίς συγχωρωχάρτια, γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε διάθεση να συγχωρούμε.

Αφορμή για τον "διάλογο" ήταν μια ανάρτηση στο filiati.blogspot.com.