Μετά το PSI διαμορφώνεται κατά την γνώμη μου μια τουλάχιστον ανήθικη και οξύμωρη κατάσταση.
Το κράτος αδυνατώντας να αποπληρώσει τα χρέη του στους ιδιώτες, προχωρά στο κούρεμα του χρέους του απέναντι σε αυτούς με το PSI και την εφαρμογή των CACs, μεταφέροντας το οικονομικό κόστος στους πολίτες του καταβαραθρώνοντας το βιοτικό τους επίπεδο (μειώσεις μισθών, δαπανών υγείας, παιδείας κλπ).
Από την άλλη οι πολίτες υπό το βάρος της οικονομικής εξαθλίωσης και της ανεργίας αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε διάφορες οικονομικές υποχρεώσεις τις οποίες έχουν αναλάβει προ καιρού υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Παρ' όλα αυτά το ανωτέρω κράτος μπαταχτσής αρνείται να προβεί σε ρυθμίσεις των χρεών των πολιτών του !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, ενώ αυτό προχώρησε σε κούρεμα των δικών του χρεών !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, ενώ αυτό ευθύνεται για την αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών, υποβαθμίζοντας το βιοτικό επίπεδο του λαού κατά μια δεκαετία τουλάχιστον !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, παρ' ότι αυτό συντηρεί την τεράστια φοροδιαφυγή !!!
Προστατεύει το τραπεζικό σύστημα και εξαθλιώνει τον λαό.
Όπως γράφει ο Αντώνης Λιάκος, Ιστορικός, καθηγητής του Παν. Αθηνών, σε άρθρο του στο ΕΘΝΟΣ με τίτλο :
Η σεισάχθεια ήταν μια επίσημη πράξη αποκοπής μέρους ή του συνόλου των χρεών, θεσμοθετημένη σε πολλές κοινωνίες της αρχαιότητας, όχι μόνο στην Ελλάδα και στο Ισραήλ. Όταν, όμως, οι Ρωμαίοι καταλάμβαναν μια πόλη, συμφωνούσαν με τις τοπικές ελίτ την απαγόρευση κάθε αποκοπής χρεών εις το διηνεκές. No more σεισάχθεια! Ο σύγχρονος κόσμος είναι βασισμένος στην αυτοκρατορική αρχή της απαγόρευσης της σεισάχθειας.
Αλλά η αλληλεξάρτησή του κινδυνεύει να τον οδηγήσει σε συλλογικό ναυάγιο, χωρίς έστω μια έστω αργοπορημένη σεισάχθεια. Ομως τα χρέη είναι τόσα πολλά, ώστε είναι ζήτημα αν μόνο μια σεισάχθεια αρκεί. Και κυρίως αν αρκεί μια σεισάχθεια που δεν συμπεριλαμβάνει επίσης τους πολίτες και τα νοικοκυριά.
Εκείνο που συμβαίνει με τις ηγεσίες μας είναι ότι δεν ξέρουν πώς θα μας βγάλουν από την κρίση, αλλά ξέρουν τι είδους κοινωνία θέλουν. Μια κοινωνία στην οποία η έννοια του κοινωνικού και η δημοκρατία αφυδατώνονται, ενώ οι ανισότητες αυξάνονται.
Το κράτος αδυνατώντας να αποπληρώσει τα χρέη του στους ιδιώτες, προχωρά στο κούρεμα του χρέους του απέναντι σε αυτούς με το PSI και την εφαρμογή των CACs, μεταφέροντας το οικονομικό κόστος στους πολίτες του καταβαραθρώνοντας το βιοτικό τους επίπεδο (μειώσεις μισθών, δαπανών υγείας, παιδείας κλπ).
Από την άλλη οι πολίτες υπό το βάρος της οικονομικής εξαθλίωσης και της ανεργίας αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε διάφορες οικονομικές υποχρεώσεις τις οποίες έχουν αναλάβει προ καιρού υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Παρ' όλα αυτά το ανωτέρω κράτος μπαταχτσής αρνείται να προβεί σε ρυθμίσεις των χρεών των πολιτών του !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, ενώ αυτό προχώρησε σε κούρεμα των δικών του χρεών !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, ενώ αυτό ευθύνεται για την αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών, υποβαθμίζοντας το βιοτικό επίπεδο του λαού κατά μια δεκαετία τουλάχιστον !!!
Αρνείται το κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών, παρ' ότι αυτό συντηρεί την τεράστια φοροδιαφυγή !!!
Προστατεύει το τραπεζικό σύστημα και εξαθλιώνει τον λαό.
Όπως γράφει ο Αντώνης Λιάκος, Ιστορικός, καθηγητής του Παν. Αθηνών, σε άρθρο του στο ΕΘΝΟΣ με τίτλο :
Σύγχρονη σεισάχθεια που να περιλαμβάνει τους πολίτες
Η σεισάχθεια ήταν μια επίσημη πράξη αποκοπής μέρους ή του συνόλου των χρεών, θεσμοθετημένη σε πολλές κοινωνίες της αρχαιότητας, όχι μόνο στην Ελλάδα και στο Ισραήλ. Όταν, όμως, οι Ρωμαίοι καταλάμβαναν μια πόλη, συμφωνούσαν με τις τοπικές ελίτ την απαγόρευση κάθε αποκοπής χρεών εις το διηνεκές. No more σεισάχθεια! Ο σύγχρονος κόσμος είναι βασισμένος στην αυτοκρατορική αρχή της απαγόρευσης της σεισάχθειας.
Αλλά η αλληλεξάρτησή του κινδυνεύει να τον οδηγήσει σε συλλογικό ναυάγιο, χωρίς έστω μια έστω αργοπορημένη σεισάχθεια. Ομως τα χρέη είναι τόσα πολλά, ώστε είναι ζήτημα αν μόνο μια σεισάχθεια αρκεί. Και κυρίως αν αρκεί μια σεισάχθεια που δεν συμπεριλαμβάνει επίσης τους πολίτες και τα νοικοκυριά.
Εκείνο που συμβαίνει με τις ηγεσίες μας είναι ότι δεν ξέρουν πώς θα μας βγάλουν από την κρίση, αλλά ξέρουν τι είδους κοινωνία θέλουν. Μια κοινωνία στην οποία η έννοια του κοινωνικού και η δημοκρατία αφυδατώνονται, ενώ οι ανισότητες αυξάνονται.
Γι' αυτό, άλλωστε, και η ανάγκη υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας.
