Το Σάββατο πίνοντας καφέ προσπαθούσα να εξηγήσω σε καλό φίλο την ματαιότητα της τυφλής πίστης στις ιδιωτικοποιήσεις.
Προσπαθούσα να του εξηγήσω το λάθος του ξεπουλήματος για ένα κομμάτι ψωμί κερδοφόρων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ, μετατρέποντας μάλιστα το κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό - περίπτωση ΟΠΑΠ.
Υπάρχουν τομείς στους οποίους δεν είναι θεμιτή η κατ αποκλειστικότητα ιδιωτική δραστηριοποίηση με το κράτος στο περιθώριο.
Επίσης υπάρχουν τομείς που είναι ανεπιθύμητη η ιδιωτική δραστηριοποίηση για στρατηγικούς και κοινωνικούς λόγους, παράδειγμα τα δίκτυα διανομής ενέργειας.
Χθες "έπεσα" πάνω σ' ένα διαμάντι στο cynical που ισχυροποιεί την άποψη μου, με στοιχεία από την καρδιά της καπιταλιστικής Ευρώπης.
Διαβάζοντας το μην λησμονείτε τις δηλώσεις Ράιχενμπαχ για τους δήμους και τον τομέα της καθαριότητας.
Η Ελλάδα, με το τροϊκανό μαχαίρι στον κρόταφο έχει συλλάβει ένα φαραωνικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων από τις οποίες, με διαδοχικές εκπτώσεις ως προς τα τελικά έσοδα, προσδοκά να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος. Φυσικά, βάζοντας κάτω τα νούμερα σε ένα πρόχειρο υπολογισμό, τα εκτιμώμενα προς το παρόν έσοδα για όλο το project, για όλη δηλαδή την τετραετία μέχρι και το 2016, δεν ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στο 3% του χρέους, ή κάπου εκεί γύρω. Δεν χρειάζεται δε να υπενθυμίσουμε ότι κάθε δεκάρα από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνει εντός 10 ημερών, αυστηρά, σε ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ και από κει με το πρώτο αεροπλάνο στους δανειστές.
Με αυτά τα δεδομένα γίνεται φανερό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνεισφέρουν ούτε στην απομείωση του χρέους, ούτε στην εξασφάλιση μισθών και συντάξεων, όπως οι κυβερνητικοί απατεώνες διακηρύσσουν για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να διατηρούν την αποδοχή του ξεπουλήματος από την κοινή γνώμη σε υψηλά επίπεδα. Απλώς, με τον τρόπο αυτό δίνουν χέρι βοηθείας στα αρπαχτικά, να εφορμήσουν στα έτοιμα στημένα κρατικά μονοπώλια, να τα ξεζουμίσουν, μιας και οι διαδοχικοί εφαρμοστικοί και χατζηδάκειοι αναπτυξιακοί νόμοι τους παρέχουν ύδωρ και γην, και μετά, όταν καταστούν ασύμφορα να τα εγκαταλείψουν.
Ο πυρετός των ιδιωτικοποιήσεων όμως, ενώ εδώ στην Ελλάδα ανεβαίνει, στην υπόλοιπη Ευρωζώνη κατεβαίνει, σε σημείο μάλιστα υποθερμίας. Έχοντας ήδη περάσει από την ιδεολογική πρέσα του μεγαλείου του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου, εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, και έχοντας νοιώσει στο πετσί της τα εξ αυτών αποτελέσματα, αλλάζει πλώρη και επανακρατικοποιεί με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που επικρατούσαν όταν ιδιωτικοποιούσε. Οι τομείς που έρχονται πίσω στους δήμους, τις περιφέρειες και τα κρατίδια (π.χ. Γερμανία) περιλαμβάνουν κυρίως την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση, και επεκτείνονται και στις μεταφορές, τα σκουπίδια, την αποχέτευση, την καθαριότητα και τη στέγαση.
Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε στην πρώτη στήλη τους τομείς που έρχονται ξανά σε δημόσια χέρια, στη δεύτερη στήλη τον τρόπο και τον φορέα, στην τρίτη στήλη τις χώρες που γυρίζουν την πλάτη στις ιδιωτικοποιήσεις και στην τέταρτη, τους λόγους που οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχτηκαν ασύμφορες. Αυτοί, όπως έχουν καταγραφεί είναι:
1) η αστοχία του ιδιώτη,
2) η αύξηση του κόστους,
3) ο ελλιπής έλεγχος,
4) η λήξη του συμβολαίου,
5) η αναποτελεσματικότητα,
6) η μείωση των θέσεων εργασίας και
7) οι κακές εργασιακές σχέσεις,
Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ
Προσπαθούσα να του εξηγήσω το λάθος του ξεπουλήματος για ένα κομμάτι ψωμί κερδοφόρων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ, μετατρέποντας μάλιστα το κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό - περίπτωση ΟΠΑΠ.
Υπάρχουν τομείς στους οποίους δεν είναι θεμιτή η κατ αποκλειστικότητα ιδιωτική δραστηριοποίηση με το κράτος στο περιθώριο.
Επίσης υπάρχουν τομείς που είναι ανεπιθύμητη η ιδιωτική δραστηριοποίηση για στρατηγικούς και κοινωνικούς λόγους, παράδειγμα τα δίκτυα διανομής ενέργειας.
Χθες "έπεσα" πάνω σ' ένα διαμάντι στο cynical που ισχυροποιεί την άποψη μου, με στοιχεία από την καρδιά της καπιταλιστικής Ευρώπης.
Διαβάζοντας το μην λησμονείτε τις δηλώσεις Ράιχενμπαχ για τους δήμους και τον τομέα της καθαριότητας.
Η Γερμανία εγκαταλείπει τις ιδιωτικοποιήσεις
Η Ελλάδα, με το τροϊκανό μαχαίρι στον κρόταφο έχει συλλάβει ένα φαραωνικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων από τις οποίες, με διαδοχικές εκπτώσεις ως προς τα τελικά έσοδα, προσδοκά να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος. Φυσικά, βάζοντας κάτω τα νούμερα σε ένα πρόχειρο υπολογισμό, τα εκτιμώμενα προς το παρόν έσοδα για όλο το project, για όλη δηλαδή την τετραετία μέχρι και το 2016, δεν ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στο 3% του χρέους, ή κάπου εκεί γύρω. Δεν χρειάζεται δε να υπενθυμίσουμε ότι κάθε δεκάρα από τις ιδιωτικοποιήσεις πηγαίνει εντός 10 ημερών, αυστηρά, σε ειδικό λογαριασμό της ΤτΕ και από κει με το πρώτο αεροπλάνο στους δανειστές.
Με αυτά τα δεδομένα γίνεται φανερό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνεισφέρουν ούτε στην απομείωση του χρέους, ούτε στην εξασφάλιση μισθών και συντάξεων, όπως οι κυβερνητικοί απατεώνες διακηρύσσουν για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να διατηρούν την αποδοχή του ξεπουλήματος από την κοινή γνώμη σε υψηλά επίπεδα. Απλώς, με τον τρόπο αυτό δίνουν χέρι βοηθείας στα αρπαχτικά, να εφορμήσουν στα έτοιμα στημένα κρατικά μονοπώλια, να τα ξεζουμίσουν, μιας και οι διαδοχικοί εφαρμοστικοί και χατζηδάκειοι αναπτυξιακοί νόμοι τους παρέχουν ύδωρ και γην, και μετά, όταν καταστούν ασύμφορα να τα εγκαταλείψουν.
Ο πυρετός των ιδιωτικοποιήσεων όμως, ενώ εδώ στην Ελλάδα ανεβαίνει, στην υπόλοιπη Ευρωζώνη κατεβαίνει, σε σημείο μάλιστα υποθερμίας. Έχοντας ήδη περάσει από την ιδεολογική πρέσα του μεγαλείου του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου, εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, και έχοντας νοιώσει στο πετσί της τα εξ αυτών αποτελέσματα, αλλάζει πλώρη και επανακρατικοποιεί με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που επικρατούσαν όταν ιδιωτικοποιούσε. Οι τομείς που έρχονται πίσω στους δήμους, τις περιφέρειες και τα κρατίδια (π.χ. Γερμανία) περιλαμβάνουν κυρίως την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση, και επεκτείνονται και στις μεταφορές, τα σκουπίδια, την αποχέτευση, την καθαριότητα και τη στέγαση.
Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε στην πρώτη στήλη τους τομείς που έρχονται ξανά σε δημόσια χέρια, στη δεύτερη στήλη τον τρόπο και τον φορέα, στην τρίτη στήλη τις χώρες που γυρίζουν την πλάτη στις ιδιωτικοποιήσεις και στην τέταρτη, τους λόγους που οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχτηκαν ασύμφορες. Αυτοί, όπως έχουν καταγραφεί είναι:
1) η αστοχία του ιδιώτη,
2) η αύξηση του κόστους,
3) ο ελλιπής έλεγχος,
4) η λήξη του συμβολαίου,
5) η αναποτελεσματικότητα,
6) η μείωση των θέσεων εργασίας και
7) οι κακές εργασιακές σχέσεις,
Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου